Hij heeft wat weg van een Noor, en daar blijkt hij dan ook nog eens genetisch van af te stammen, te zien aan zijn ‘Vikingklauw’. Maar zo af en toe betrap je hem toch echt op plat Rotterdams, wat zijn ware afkomst verraadt. In januari sprak ik Paul (60) tijdens onze happy people week, onder het genot van een kopje koffie van onze barista die dag. Hij had het over muziek en de tours waarop hij had meegereisd door Europa. Niet lang na onze ontmoeting kreeg hij een herseninfarct waar hij gelukkig op wonderbaarlijk snelle wijze van herstelde. Inmiddels is hij alweer enige tijd fulltime aan de slag, als vanouds voor Intergamma.
Paul vertel eens, hoe zag jouw leven voor VANAD eruit?
“Om maar bij het begin te beginnen, na het behalen van mijn Gymnasium diploma ben ik begonnen in de fiscaal juridische sector. Ik trouwde indertijd met een Waalse en verhuisde daardoor naar Wallonië (zuidelijke, Franstalige deel van België). Na 10 jaar in die fiscale sector te hebben gewerkt, begon ik in Wallonië in een glasfabriek. Toen ik na mijn huwelijk terugkeerde naar Nederland bleef ik werken in de glasindustrie. Je moet je voorstellen, als je zo lang weg bent geweest uit dat rechtenwereldje, dan is die hele fiscale wetgeving inmiddels op de schop gegaan. Ik kon het wel schudden om daar nog werk in te vinden.”
“Inmiddels was ik de Franse taal redelijk machtig, de hele glasterminologie had ik wel aardig onder de knie. Daardoor kon ik een job krijgen bij een glasfabriek in Schiedam dat onderdeel was geworden van een Frans bedrijf. Van alles en nog wat kwam bij mij terecht onder het mom van “dat doet Paul wel even”. Ik gaf rondleidingen en had op een gegeven moment vier productielijnen onder me met 25 tot 30 man aan personeel. Een volkomen krankzinnige situatie want ik werkte daar, door een sollicitatiestop vanuit Frankrijk, als uitzendkracht. Toentertijd mocht je maar een bepaalde tijd een uitzendcontract hebben, dus ook daar was het op een gegeven moment wel klaar. Ik ben toen in de logistieke sector blijven hangen, bij Selektvracht gevolgd door een overstap naar Impact Rail. Ook heb ik daarna nog wat jaren rondgehangen in de horecawereld.”
Hoe ben je toen bij VANAD terecht gekomen, en de klantcontactwereld in het algemeen?
“Ik ben indertijd geloof ik eens gevraagd om te komen praten. Ik denk dat ik ergens uit een dossier van een uitzendbureau ben gevist doordat ik Frans sprak, en daar was toen net vraag naar!”
En, hoe bevalt het?
“Ja, dit is leuk. Echt gewoon heel leuk. Ik werk hier nu sinds vorig jaar februari voor Intergamma en dat bevalt zéér goed. Dat komt met name door alle juweeltjes in ons team! En er zitten hier niet alleen maar jonkies. Een deel zit op een leeftijd dat je niet meer zo nodig carrière hoeft te maken. Hoofdzaak in dit werk is dat de dingen opgelost worden. Kost dat wat meer tijd? Oké. Kost het wat minder tijd? Ook goed. Maar je hebt wel de nodige discipline dat er geen kantjes vanaf worden gelopen. Zelf ben ik begonnen in de lijn, dat doe ik ook nog steeds, maar gaandeweg gaat het natuurlijk snel als er wordt gezien dat je wat meer kan. Ik help de anderen als dat nodig is, zoek bijvoorbeeld zaken uit of neem een gesprek over. Hoe lullig het ook klinkt, soms accepteert een klant iets niet omdat het nou eenmaal komt van een medewerker die duidelijk klinkt als iemand van 23 jaar oud. Als ze mijn oudere en soms ook daadkrachtigere stem horen, dan accepteert de klant het ineens wel, al zeg ik dan precies hetzelfde. Zo gaat dat.”
En wat vind je nu het leukste aan je werk?
“De variatie van mijn werkzaamheden. Het ene moment heb ik het met een klant over z’n blokhut, het volgende moment over de samenstelling van cement, en dan weer over robotbegrenzing voor een gazonmaaier met weer een andere klant. Laatst nog moest ik iets uitzoeken over het boucharderen van tegels uit Vietnam. Het komt allemaal voorbij.”
“Ik heb wel altijd mijn eigen invulling aan mijn werk kunnen geven en ook de eer aan mezelf weten te houden. Als ik het ergens niet meer naar mijn zin heb dan ben ik ook weg. Er staat niemand met een gun achter me die me vertelt dat ik ergens moet blijven werken, toch? Daarom ben ik zo blij dat ik het hier zo ontzettend naar m’n zin heb. Dat blijkt ook wel. In april heb ik een herseninfarct gehad waar ik wonderbaarlijk goed van af gekomen ben, gelukkig zonder bijverschijnselen. In de week dat ik weer aan het werk mocht, mocht ik beginnen met 4 uren werken per dag. Dat werden er al snel 5. Na een aantal weken zou dat 6 uren per dag mogen worden, maar daar zat ik in mijn tweede week al aan. En vanaf de derde week zat ik gewoon weer aan de 40 uur in de week. Ergens was het echt een soort arbeidstherapie. Het was ook niet van het ‘moeten’, ik wilde gewoon weer gezellig bezig zijn. Natuurlijk kon dat dan ook op die manier door mijn ontzettend snelle herstel, maar dat je dan in het kader van de wettelijke procedures en protocollen thuis moet gaan zitten terwijl je echt niks mankeert, dat gaat er bij mij niet in! Als dat het protocol is, dan is dat verdomd jammer… voor het protocol. Ik ben de enige die weet hoe ik me voel en wat ik aan kan. Gelukkig kreeg ik dan ook groen licht van de bedrijfsarts.”
Waar heb je veel van geleerd?
“In het verleden had ik nauwelijks klantcontact. Ja, soms nabellen om te vragen hoe iets precies zat, of om het logistieke proces van chauffeurs in de gaten te houden, maar dat had weinig te maken met goede bedoelingen richting de klant. Maar wat ik al vroeg heb geleerd en ook nu in de klantcontactsector goed kan toepassen, is het bijhouden van dossiers. Ja, ik ben zo’n gek die dossiers aanlegt! Noteer het, markeer het, maak foto’s, leg alles vast, zwart op wit. Zolang je een dossier hebt, weet je wat er is gebeurd en kun je de klant ook het beste verder helpen. Mijn nummer één advies naar collega’s is dan ook altijd: dossier bouwen!”
Welk klantcontact moment staat jou nog goed bij?
“Oh die weet ik nog heel goed, die kent iedereen hier op de vloer ook. Toen ik net was begonnen, vorig jaar, had ik eens een Belg aan de telefoon. De klant vroeg me (zet een Belgisch accent op): verkopen jullie ook kachels? Dus ik antwoord hem “maar natuurlijk!” Vervolgens zegt de klant me dat hij deze nergens op onze website kan vinden. Goed, dan bekijk je het van aller hande kanten: welke browser gebruikt de klant, zit de klant op de juiste website, ziet de klant het zoekvak bovenin staan? Niks hielp. Tot je dan uiteindelijk de vraag stelt die al even in je achterhoofd spookt, die je niet wilt stellen omdat je de klant bijna belachelijk lijkt te maken: hoe schrijft u het woord ‘kachel’ meneer? Waarna het klonk “k-a-g-g-e-l natuurlijk.” Ja, dat vergeet je dus nooit meer!”
Wat doe je verder nog naast je werk bij VANAD?
“Mijn vrijetijdsbesteding bestond ooit uit het oude Eksit, toen de Rotterdamse tegenhanger van Paradiso. Van daaruit ben ik verder de muziek in gerold. Muziek is altijd een rode draad geweest in alles wat ik doe. Ik heb in concertorganisaties gezeten, ik bemoei me graag overal mee, en ging met bands mee op tournee. De muziek blijft altijd doorgaan. Zo ga ik nog geregeld naar concerten. Een aantal maanden terug nog ging ik naar Anna von Hausswolff. Eerst daarheen in Utrecht, de dag erna naar het Paard van Troje in Den Haag, de week daar weer na naar een concert in Parijs en op de terugweg nog één in Brussel! Ik heb ook nog een tijdje een Engelse band gevolgd, Juno Reactor. Die spelen zo’n vier of vijf concerten op jaarbasis, in Japan, Israël, Zuid-Amerika, dat soort plekken. Kom ik er op een gegeven moment achter dat ze in Hengelo spelen, of all places. Ik daar dus heen, bleek ik de drummer te kennen van weer een andere band, The Banshees! Dat wist ik van tevoren helemaal niet, maar dat is dan achteraf weer gezellig napraten.”
“Verder zeil ik ook graag. Daar ben ik eind jaren ’70 mee begonnen op de oude Eendracht, waarop ik met twee Tall Ship Races mee heb gezeild, naar Oslo en Noord-Schotland. Je krijgt zo je kennissen hier en daar in dat wereldje. Zo ga ik nog een enkele keer wel eens naar ‘de overkant’, even eten bij Pin Mill (Ipswich, Engeland), een paar dagen eruit en dan weer terug. En binnenkort ga ik ook weer.”
Tot slot, hoe ziet jouw toekomst eruit?
“Ik ben nu 60 dus heb nog een aantal jaar werken te gaan. Zoals ik al zei, zolang ik het leuk vind ga ik niet weg. Althans, als ik de kans zou krijgen om nog ergens in Noorwegen of IJsland aan de slag te gaan… Wat houdt me tegen?! Voor mijn part iets in het reisgebeuren of terug naar de logistiek. Met name in Noorwegen heb ik wel m’n contacten. Ik heb mijn roots ook in het Noorden liggen, kijk maar (haalt hand tevoorschijn), ik heb een Vikingklauw. Een genetische afwijking dat zich uit in een verdikking van het bindweefsel in de handpalm.”
Na enige research: deze aandoening komt vooral voor bij Noordwest-Europese volkeren. Het wordt zo genoemd, omdat de geografische verspreiding van de aandoening over Europa en Groot Brittannië overeenkomt met de Viking trektochten. Zo leren we elke dag weer wat!
Word jij de nieuwe collega van Paul, of lijkt het je leuk een van onze andere teams te komen versterken? Neem dan eens een kijkje op onze vacaturepagina!
